Γιατί η διάρκεια ενός single τραγουδιού είναι στα 3-4 λεπτά;

 

Υπάρχει μια βουδιστική παραβολή, οποία μιλάει για αγελάδα, που ήθελε να περάσει από ένα δάσος, αλλά χάθηκε μέσα σε αυτό. Με τα πολλά και βολοδέρνοντας μέσα σε αυτό, μετά από μερικές μέρες κατάφερε να βγει από αυτό. Μετά από καιρό, ένας βοσκός ήθελε να διασχίσει το ίδιο δάσος μαζί με το κοπάδι του, αλλά δεν γνώριζε τον δρόμο. Έτσι όταν βρήκε ένα μικρό μονοπάτι, το οποίο σχημάτισε η αγελάδα, αποφάσισε να το ακολουθήσει. Όμως, ζορίστηκε πολύ να βγει από το δάσος, μιας που μόνο εύκολος δεν ήταν ο δρόμος προς την έξοδο. Το μονοπάτι έγινε και πιο φαρδύ, αλλά πάντα ήταν η χειρότερη λύση να διασχίσει κανείς το δάσος. Παρ’ όλα  αυτά οι άνθρωπου ακολουθούσαν το μονοπάτι, που αργότερα έγινε κανονικός δρόμος, πάντα βρίζοντας και αναρωτώντας για το ποιος έφτιαξε αυτόν το δύσβατο δρόμο, χωρίς να αλλάξουν τίποτα σε αυτό. Στο τέλος το δάσος δεν υπήρχε πια, αλλά ο δρόμος έμεινε και χτίστηκε μια πόλη γύρο από αυτό μια πόλη… και όλοι όσοι ζούσαν σε αυτή βρίζανε πάντα αυτόν που την σχεδίασε.

Η ουσία της παραβολής είναι ότι κάποιοι κανόνες ακολουθούνται με ευλαβική … ανοησία. Στην μουσική δεν είναι λίγα τα παραδείγματα για κάτι τέτοιο. Ίσως ένα από τα βασικά είναι ο περιορισμός ενός single τραγουδιού στα 3-4 λεπτά. Οι εξαιρέσεις σαν αυτή των Queen και το  "Bohemian Rhapsody", απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά το ερώτημα αυτό δεν βασανίζει και πολύ κόσμο, ουσιαστικά την απόλυτη πλειοψηφία. Αλλά από την άλλη γιατί να μην απαντήσουμε σε κάτι τέτοιο;

Η αρχή είναι στις αρχές της δημιουργίας του δίσκου βινυλίου. Ο δίσκος του γραμμοφώνου εμφανίστηκε τον 19 αι., μια εφεύρεση του Emil Berliner. Η ταχύτητά του ήταν στις 70 στροφές ανά λεπτό, κάτι που περιόριζε σημαντικά την διάρκεια ενός τραγουδιού, οποία ιδανικά κυμαινόταν στα 3-4 λεπτά. Κάπου στην δεκαετία του ’50, εμφανίστηκαν τα 45-άρια, οποία ήταν και πιο ελαφριά, πιο φτηνά και με μεγαλύτερη αντοχή. Και το πιο ενδιαφέρον και σε αυτήν την περίπτωση, η πιο ιδανική λύση ήταν και τα 3-λεπτ τραγούδια.

Αλλά μεγάλο ρόλο σε στην διατήρηση αυτού του στερεότυπου έπαιξε και το ραδιόφωνο. Οποίο «αγαπούσε» μικρές συνθέσεις. Ο λόγος μάλλον είναι ευνόητος, αλλά μπορούμε να προσθέσουμε και το φαινόμενο payola (https://en.wikipedia.org/wiki/Payola). Την ίδια εποχή εμφανίστηκε η έννοια του single-σύντομη έκδοση, στο οποίο βρισκόταν 1-2 συνθέσεις. Και παρ’ όλο που η χωρητικότητα μιας κασέτας ή ενός δίσκου βινυλίου είναι αρκετά μεγάλη, το single παραμένει σε διάρκεια ως 4 λεπτά. Και ένα μεγάλο «γιατί» αιωρείται πάνω από τα κεφάλια μας.

Η απάντηση ή η εικασία βρίσκεται στους ίδιους τους δημιουργούς. Οποίοι επιβεβαιώνοντας την παραβολή, συνθέτουν με τέτοιο τρόπο, ώστε ν έχουν πιθανότητες να παιχτούν τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο. Έτσι επιλέγουν συνθέσεις, οποίες δεν ξεπερνούν τα 4 λεπτά. Και όσο είναι μεγάλη η σύνθεση, άλλο τόσο υπάρχει πιθανότητα ο ακροατής να αλλάξει σταθμό. Οι διαφημίσεις, στις οποίες επίσημα στηρίζεται ένα ραδιόφωνο, παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Όσο μικρότερο το τραγούδι, τόσο ελεύθερος χρόνος μένει για αυτές. Αλλά ακόμα ένα ακόμα επιχείρημα για την συγκεκριμένη διάρκεια ενός τραγουδιού, είναι το γεγονός πως ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί για μεγαλύτερη διάρκεια των 4 λεπτών, για να ακούσει ένα τραγούδι.

Ένα πονηρό ερώτημα όμως βασανίζει τους φίλους της rock & metal μουσικής: μήπως τελικά έχουν μεγαλύτερες ικανότητες και δυνατότητες από τον μέσο άνθρωπο;

Jacek Henryk Maniakowski

 

Πηγή: https://www.antyradio.pl/Muzyka/Duperele/Dlaczego-wiekszosc-piosenek-trwa-3-minuty-29454