The Who - The Seeker

Η ελπίδα είναι μια μακριά αλυσίδα που σε κρατάει δεμένο σε κάποια φαντασίωση, συνήθως ούτε καν δική σου. Ο ίδιος ο Καζαντζάκης στο ταξείδι του δήλωσε "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος" στην αποχαιρετιστήρια πλάκα, την ταφόπλακα του. Όμως, όπως ο πόνος  από ένα μικρό πετραδάκι κάνει το  στρείδι, για να απαλλαχθεί από αυτόν, να δημιουργήσει ένα πανέμορφο μαργαριτάρι, έτσι η απελπισία ελευθερώνει την δημιουργικότητα σε έναν καλλιτέχνη.

 Έτσι ένα άσχημο συναίσθημα απελευθέρωσε την δημιουργικότητα του  Pete Townshend, των  The Who, αποτέλεσμα της οποία ήταν ένα δικό του μαργαριτάρι ή αλλιώς ένα μουσικό διαμάντι. Το τραγούδι  κυκλοφόρησε μόνο σχεδόν αμέσως με τα την κυκλοφορία του μεγαλειώδους Tommy. Το The Seeker  μπήκε στην συλλογή Meaty Beaty Big and Bouncy το   1971 . Ο ίδιος ο δημιουργός του επεξηγεί στο περιοδικό  Rolling Stone, ότι έγραψε κατά την διάρκειας μιας Θείας απόγνωσης, όπως την χαρακτηρίζει ή σκέτο  απόγνωσης. Είναι μια κατάσταση κατά την οποία κάποιος φέρεται απόλυτα εγωιστικά και εγωκεντρικά. Κατηγορεί τους πάντες γύρω του, καταρρίπτει τα πρότυπά του και γενικά καταστρέφει τα πάντα γύρω του. 

Σε μια τέτοια κατάσταση βρισκόταν και ο δημιουργός, εξαντλημένος ψυχολογικά κυρίως, μετά την περιοδεία για το Tommy. Όμως ο ήρωα του τραγουδιού, καταλαβαίνει ότι η αναζήτηση του εαυτού του δε μπορεί να γίνει έξω από τον ίδιο. Δεν τον βοηθάνε εξωτερικά πράγματα και οι αναφορές στους Bobby Dylan, The Beatles και  Timothy Leary ουσιαστικά είναι ένα κατηγορώ στην χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών, την χρήση των οποίων, κάθε άλλο παρά επέκριναν οι προαναφερθέντες. Ο ίδιος εκείνη την εποχή, ήταν θιασώτης της  διδασκαλίας του Meher Baba, ενός Πέρση  μυστικιστή, που με το βιβλίο του  God in a Pill?, τασσόταν ενάντια στην εσωτερική αναζήτηση μέσω ναρκωτικών, η οποία ήταν διαδεδομένη τότε. 

Το τραγούδι το εμπνεύστηκε τελείως μεθυσμένος κάπου στην Φλόριντα, όταν έπεσε σε έναν βάλτο και άκουγε το ήχο κουνουπιών σαν απόλυτη μελωδία. Την παραγωγή του ξεκίνησαν μαζί με τον Kit Lambert, αλλά μετά από κάποιο καυγά κατέληξε με κάποιο δόντι λιγότερο και ένα σπασμένο σαγόνι και έτσι η μπάντα συνέχισε μόνη της την παραγωγή. Οι διασκευές του δεν ήταν λίγες, με την πιο ενδιαφέρουσα αυτή των Καναδών  Rush στο άλμπουμ τους Feedback του 2004.

 Jacek Maniakowski

Envy Never Dies - Echo-λόγιο

Η Natalia Efebrua απαντά για τους Envy Never Dies

1) Τι συμβολίζει το όνομα σας;

 Έναν Green Bastard (Αντίστοιχο του yellow bastard  απο το Sin City) πνιγμένο στην πράσινη βιοχλαπάτσα του φθόνου του.

2) Χρήμα ή δόξα;

Εφόσον δεν έχουμε τα χρήματα για να προκαλέσουμε τη δόξα μας (π.χ. να τον κάνουμε χρυσό σε μια νύχτα...) μάλλον θα προτιμήσουμε σκέτη δόξα.

3) Πως θα προβάλεις με μια λέξη ή μια φράση την μπάντα σου;

EnvyNeverDiesSoKeepCalmAndGreenOn!

4) Σημείο μηδέν της μπάντας

Μηδέν προ των Envy  μακάριζε!

5) Τι μουσική σας εκφράζει λιγότερο ή καθόλου;

Ο ρυθμικός ήχος του πλυντηρίου κατά το στύψιμο

6) Αν ήταν υπερόπλο η μουσική που θα την χρησιμοποιούσατε;

Για τον αφανισμό των Κατσαρίδων

7) Με ποιον θα θέλατε να ανεβείτε στην σκηνή;

 Με τους Monty Pythons φυσικά...

8) Η μουσική σαν πολιτική ή θρησκευτική έκφραση;

Η μουσική πάνω απ' όλα είναι θρησκεία: κάτι σαν τον Αστέρα Τρίπολης, τον Μηδενισμό, τη Wonder Woman, τον Louboutin, και άλλα παρόμοια...

9) Οι επιρροές σας;

Από τους σιχαμερούς μαυροντυμένους για κηδεία μαλλιάδες του '80 έως τα post punk αποβράσματα του '90 και του συνεχιστές τους

10) Μέσον ή σκοπός το συγκρότημα;

Καθότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, είπαμε να βγάλει ο καθένας ότι σαβούρα είχε μέσα του μπας και μας λυπηθεί κανείς και πετάξει κανένα ψιλό στη θήκη της κιθάρας/μπάσου μας.

11) Μέσον ή σκοπός η μουσική;

Μέσον, καθότι άμα μιλάς πολύ, σε βαριέται και ο Θεός! Ενώ με τη μουσική μπορεί να χτυπήσεις  και κανένα καλό “γκομενάκι”!

12) Το ταλέντο συνοδεύει την αλαζονεία ή την ταπεινοφροσύνη;

You talking to me? Who are you to talk to me, bitch?

13) Συμβολικά με ποιο ζώο θα παρομοιάζατε την μπάντα;

Μάλλον με φάλαινα : Τεράστιο αλλά αργοκίνητο.

14) Μια ευχή για την μπάντα

Να μας βάλουν ολόσωμη αφίσα στη “Super Κατερίνα”

15) Ποιο είναι το πιο σκοτεινό σημείο της μουσικής δημιουργίας;

Η έλλειψη μπύρας στην πρόβα.

Θα τους βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/pages/Envy-Never-Dies/171388500261

και εδώ: http://www.envyneverdies.com/

Ácido

Ένα από τα χαρακτηριστικά του rock'n'roll είναι ότι, δεν γνωρίζει σύνορα. Αν και υπάρχουν κάποιες εκφράσεις του, που συνοδεύοντα από γεωγραφικούς προσδιορισμούς, ουσιαστικά είναι απλά ένδειξη της πηγής της συγκεκριμένης έκφρασης. Ο ήχος και η μουσική, σαν πολιτιστική του έκφραση, δεν παγιδεύεται  και είναι σχεδόν αδύνατο να τον περιορίσεις. Η μουσική είναι καταδικασμένη από την φύση της να ταξειδεύει και κάτι που ξεκίνησε από την Βρετανία, εύκολα μπορεί να βρει εκφραστές και στην Ν. Αμερική. Ακόμα και αν η λυρική της έκφραση είναι κυρίως στα αγγλικά, όλες οι γλώσσες μπορούν να βρουν τρόπο να εκφραστούν μέσα από το  rock'n'roll . 
Έτσι και κάποιες νότες και μερικά riff παρασύρθηκαν από την Ευρώπη ή την Β. Αμερική και μέσω κάποιου ρεύματος φτάσανε στο Montevideo, την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της Uruguay. Ο Μαγγελάνος έδωσε την το όνομα στην πόλη επειδή είδε βουνά από την θάλασσα ... Monte vide eu. Αλλά ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος δεν ήταν ο μόνος που πρωτοπόρησε σε κείνο το κομμάτι της γης. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '80 δύο έφηβοι ακούγανε τις Ροκ Σειρήνες του Παλαιού Κόσμου. Ο τότε 15 χρόνος Perro μαζί με το κολλητό του Bill, βλέπουν σε μια κινηματογραφικά αίθουσα την ταινία  “Woodstock”. Όταν σε μια σκηνή της ταινίας μοιράζουν acid και κάποιος σχολιάζει το πόσο κακό είναι αυτό, οι δύο πιτσιρικάδες αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν όνομα για την μπάντα τους και το όνομα Bad Acid δεν είναι άσχημο. Στην παρέα του προστέθηκαν και οι Danny , Varo και  Gonzo και οι εντατικές πρόβες πάνω σε τραγούδια των Ευρωπαϊκών κυρίως συγκροτημάτων της heavy metal και hard rock σκηνής. 
Σε λίγο καιρό η μπάντα ήταν έτοιμοι για ζωντανές εμφανίσεις και συγχρόνως κυκλοφορούν και το πρώτο τους ΕΡ και όχι μόνο πρώτο τους, αλλά πρώτο  heavy metal δίσκο σε αυτήν την χώρα της Λατινικής Αμερικής. Αν και οι στίχοι είναι στα ισπανικά, αυτό δεν τους εμπόδισε να πάρουν μέρος σε μεγάλα φεστιβάλ. Όλα αυτά όμως ως το δεύτερο μέσο της δεκαετίας, όταν η μπάντα διαλύεται. Αλλά επειδή το  rock'n'roll είναι αθάνατο, το 2010 ξαναδημιουργούνται οι  Ácido. Αιτία μια τυχαία συνάντηση σε μια συναυλία προς τιμή κάποιου αποθανόντα. Τα τρία από τα αρχικά μέλη, Perro ( φωνητικά και κιθάρα) ,  Danny( δεύτερα φωνητικά και κιθάρα) και Varo  εντάσσουν στην μπάντα και τον Gabriel Barbieri στο μπάσο. Το 2012  κυκλοφορεί το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, τρεις δεκαετίες μετά την ίδρυση τους. Το AL ATAQUE είναι καθαρό  heavy metal στην μητρική γλώσσα της μπάντας. Η επόμενη χρονιά τους βρίσκει ξανά σε σε ζωντανές εμφανίσει ανά την νότια Αμερική.

 Jacek Maniakowski 

Manic Street Preachers. - Rewind the Film

Η παλαιά Μεγάλη Βρετανία και νυν Ηνωμένο Βασίλειο, είναι μια αστείρευτη  μουσική πηγή. Η μεγαλόνησος, μαζί με τις ΗΠΑ είναι οι βασικοί δημιουργοί μουσικών ρευμάτων, αλλά καλλιτεχνών. Όμως η Βρετανία δεν είναι ενιαίο, εθνολογικά, αλλά και   μουσικά, κράτος. Η Ουαλία είναι ένα έθνος, που προέρχεται από την την Ρωμαϊκή Βλαχία, απ΄όπου και προέρχεται και το όνομά της. Οι ίδιοι δεν θεωρούνται Άγγλοι, αλλά και ούτε συγγενής λαός τους. Η εθνολογική τους διαφορετικότητα φαίνεται και στην μουσική τους παράδοση. Η ίδια η ροκ μουσική έχει αρκετές διαφοροποίησεις από την Αγγλική σκηνή, προσφέροντας πάντα μοναδικές μελωδίες. Και ένας άξιο αντιπρόσωπος αυτής της σκηνής είναι οι Manic Street Preachers. 
Το συγκρότημα από το  Blackwood, μετρά το 2013 27 χρόνια ζωής και 21 χρόνια δισκογραφίας. Οι κυκλοφορίες των James Dean Bradfield (lead vocals, lead guitar), Nicky Wire (bass guitar, lyrics) και Sean Moore (drums), από τους οποίους αποτελείται η μπάντα, είναι τακτικές και πάντα, από αριστουργηματικές ως πολύ αξιόλογες. Οι συνθέσεις τους που καταγράφονται στα 10  άλμπουμ τους, είναι πάντα γεμάτα μουσικό βάθος, αλλά κυρίως λυρικό. Και το ενδέκατο άλμπουμ τους δε μπορούσε να ξεφύγει από τον λυρισμό τους, που είναι διάχυτος σε κάθε στίχο και κάθε νότα τους. Η Alternative rock μπάντα δεν διστάζει να περιπλανηθεί και σε άλλα μουσικά μονοπάτια, από σκληρές εκφράσεις της ροκ ως και κλασική μουσική. 
Μετά από το τελευταίο τους άλμπουμ του 2010, το Postcards from a Young Man, το ενδέκατο Rewind the Film κυκλοφορεί στις 16 Σεπτεμβρίου του 2013, με το δωδέκατο να είναι ήδη έτοιμο για να κυκλοφορήσει μέσα στο 2014 και θα λέγεται Futurology. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ανάμεσα  στα Rockfield Studios του Monmouthshire και Hansa Studios του Βερολίνου, με τον Alex Silvaνα συμμετέχει μαζί με την μπάντα στην παραγωγή. Το άλμπουμ  είναι ένα δείγμα ωριμότητας στην μουσική σύνθεση, αλλά και ένα πισωγύρισμα στο πέμπτο τους άλμπουμ το This Is My Truth Tell Me Yours, στο οποίο βρίσκεται και το τραγούδι που τους χάρισε και ρεκόρ Γκίνες. Το "If You Tolerate This Your Children Will Be Next" , είναι το το τραγούδι με τον πιο μακροσκελή τίτλο που κατέκτησε την κορυφή των βρετανικών charts. 
Τον Μάιο του 2013, το συγκρότημα ανακοίνωσε ότι έχει έτοιμα 35!!! τραγούδια και έχει ξεκινήσει η διαδικασία της ηχογράφησης. Το νέο τους άλμπουμ είναι ένα μέρος από αυτά και μάλιστα το πιο μελωδικό, ασυνήθιστα ακόμα και για τους ίδιους τους  Manic Street Preachers. Τα τραγούδια έχουν πολλές ενορχηστρώσεις αλλά και οι συνεργασίες τους είναι αρκετές. Υπάρχει επίσης, ελάχιστη χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας. Η μουσική όλων των τραγουδιών ανήκει στους  James Dean Bradfield και Sean Moore, ενώ οι στίχοι στον  Nicky Wire. Αναλυτικά:
Το άλμπουμ ξεκινά με το "This Sullen Welsh Heart" (featuring Lucy Rose), ένα λιτό και μελωδικό τραγούδι που ουσιαστικά στηρίζεται στα φωνητικά της Lucy Rose και του Dean Bradfield, με την ακουστική κιθάρα να τους συνοδεύει διακριτικά. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν μαγευτικό. Το δεύτερο "Show Me the Wonder", είναι το πρώτο σινγκλ τους και μάλλον εγγυημένο hit. Ξεκινάει με πνευστά, τα οποία κυριαρχούν σε όλο το τραγούδι. Ιδανικό για ευχάριστο πρωινό ξύπνημα. Το τρίτο "Rewind the Film" (featuring Richard Hawley) είναι και η δεύτερη τους συνεργασία με το μέλος των Pulp. Είναι το πιο μεγάλο σε  διάρκεια τραγούδι. Μελαγχολικό και αργό σαν νανούρισμα, στην αρχή. Στην διάρκεια ανεβάζει την ένταση, για να να ξαναπέσει πάλι. Τα ορχηστρικά μέρη είναι ισάξια του Phil Spector με το μαντολίνο(υποθέτω) να το συνοδεύει σε όλη την διάρκεια. Ένα τραγούδι μεγαλειώδες. Στην συνέχεια το "Builder of Routines"  μας πάει κάπου στην δεκαετία του '70, θυμίζοντας μια καλή ροκ μπαλάντα. Η τρίτη και τελευταία συνεργασία τους, το "4 Lonely Roads" (featuring Cate Le Bon). Η Cate Le Bon αναλαμβάνει τα φωνητικά δημιουργώντας ένα ευχάριστο και σχεδόν pop τραγούδι. Το πρώτο μισό τελειώνει με το "(I Miss the) Tokyo Skyline"  ένα μάλλον εύκολο τραγούδι που άνετα μπορεί να σου "κολλήσει", η ηλεκτρική κιθάρα κάνει μια διακριτική εμφάνιση και κλείνει με βιολί.
Στην συνέχεια το "Anthem for a Lost Cause"  με τα ορχηστρικά να κυριαρχούν και τα πνευστά να δίνουν ακόμα πιο όμορφο τόνο στο τραγούδι. Αν και το τραγούδι κάτι μου θυμίζει, από τα κάποια παλιά τους σύνθεση, δεν αποτελεί αυτό μειονέκτημα. Το όγδοο "As Holy as the Soil (that Buries Your Skin)" είναι μια ρυθμική σύνθεση, αλλά πάντα στο χαμηλό τέμπο με τα πνευστά πάντα παρόντα, αλλά σε πιο διακριτό ρόλο. Το επόμενο "3 Ways to See Despair"  δεν ανεβάζει τέμπο, αλλά ακούγεται σαν πιο ροκ με ηλεκτρική κιθάρα να κάνει την εμφάνιση της σε πρωταγωνιστικό ρόλο και με ένα διακριτικό σόλο. Στην συνέχεια το "Running Out of Fantasy"  σαν ένα όμορφο νανούρισμα, με σεμνή συμμετοχή πιάνου και ακουστική κιθάρας, μένει στο ύφος όλου του δίσκου. Το προτελευταίο "Manorbier"  ξεκινάει σαν μουσική επένδυση ταινίας μυστηρίου με τα πλήκτρα και την ακουστική κιθάρα να εναλλάσσονται στο προσκήνιο. Το σχεδόν ινστρουμένταλ μουσικό κομμάτι είναι υπόδειγμα ευρηματικής παραγωγής. Το μουσικό ταξείδι στην τελευταία δημιουργία τους τελειώνει με το "30-Year War" , πιο κοντά στο κλασικό τους ύφος σύνθεση, μουσικά τουλάχιστον δημιουργεί εικόνες μιας πολύ αισιόδοξης διάθεσης. 
Σε γενικές γραμμές είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ, που θα γοητεύσει ακόμα και οπαδούς της πιο σκληρής πλευράς τους. Η κάθε σύνθεση δημιουργεί πολύχρωμες εικόνες, διαφορετικές μεταξύ τους. Μια πολύ ποιοτική κυκλοφορία, που δείχνει μουσική ωριμότητα της μπάντας, αλλά και την τόλμη τους να μπαίνουν σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια. Οπωσδήποτε το συνιστώ.... 

 Jacek Maniakowski

Manic Street Preachers - Ocean Spray

Όλοι μας παρομοιάζουμε κάποιες καταστάσεις και εσωτερικά βιώματα με κάποια εξωτερικά ερεθίσματα. Αυτό μπορεί να είναι κάποια εικόνα, μουσική ή ακόμα και μυρωδιά. Λιγότερες φορές μπορεί να είναι κάποιο αντικείμενο ή προϊόν, που μας θυμίζει κάποια κατάσταση, ακόμα και πρόσωπο. Στην ποίηση η παρομοιώσεις τέτοιου τύπους είναι αρκετά συχνές και η μνήμη κάποιων προσώπων ανακαλείται μέσω αναφοράς κάποιου αντικειμένου. Αλλά είναι ελάχιστες περιπτώσεις που ένα προϊόν είναι να υμνηθεί ένα πρόσωπο και μάλιστα να γίνει και τίτλος τραγουδιού. 
Ο  James Dean Bradfield, κιθαρίστας και τραγουδιστής των Manic Street Preachers, στο στιχουργικό του ντεμπούτο, εμπνεύστηκε από ένα βιταμινούχο χυμό, το Ocean Spray για το ομώνυμο τραγούδι. Η μουσική του τραγουδιού δημιουργήθηκε από τα υπόλοιπα δύο μέλη της μπάντας, τους  Sean Moore και Nicky Wire και βρίσκεται στο έκτο τους άλμπουμ το Know Your Enemy. Ocean Spray ουσιαστικά είναι μια εταιρία, που δημιουργήθηκε το 1930 στο  Hanson της Massachusetts, από τρεις καλλιεργητές cranberry που ήθελαν να επεκτείνουν τις πωλήσεις των προϊόν τους. Ο Marcus L. Urann, επικεφαλής τους δημιούργησε μια συνταγή για έναν χυμό από αυτό το είδος βατόμουρο κάνοντάς την παγκόσμια γνωστή με πάνω από 600 υποκαταστήματα. 
Ο χυμός αυτό είναι πολύ δημοφιλής στην Βρετανία και στην Ιρλανδία. Αποτελεί βασικό προμηθευτή τον νοσοκομείων, μιας που θεωρείται πολύ ωφέλιμος για τον οργανισμό. Αυτό ακριβώς επικαλείται ο στιχουργός δίπλα στο κρεβάτι της μητέρας του που έκανε θεραπεία για τον καρκίνο. Τελικά κατέληξε, αλλά ο Bradfield ήταν δίπλα της ως την τελευταία στιγμή. Και ο στίχος "Oh, please stay awake and then we can drink some Ocean Spray" περιγράφει την επιθυμία του. Τα λόγια που ξεκινάνε το τραγούδι "Me-totemo-utsukushi-i-desu-ne totemo-utsukushi-i-me-wo-shitemasu" είναι του φωτογράφου Mitch Ikeda, που στα Ιαπωνικά σημαίνουν "Ω έχεις πολύ ωραία μάτια"
Το 2008 όμως. δήλωσε πως είχε αρκετές αμφιβολίες αν θα έπρεπε τα συναισθήματα του για το θάνατο της μητέρας του να τα μετατρέψει σε στίχο.

 Jacek Maniakowski

Franz Ferdinand - Take Me Out.

Αν και στην ζωή τα πάντα ενώνονται και σχετίζονται μεταξύ τους, ή έννοια της μοναξιάς  είναι αυτή που κυριαρχεί μέσα στους ανθρώπους. Κι αυτό ίσως,  λόγω του γεγονότος ότι ο άνθρωπος είναι από τις ελάχιστες οντότητες που έχει την αντίληψη του εαυτού του. Αυτό τον κάνει πολύ εύκολα κρύβεται, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, από τους άλλους ανθρώπους ή από το περιβάλλον τους. Και πάντα να είναι έτοιμος να βλάψει όποιον, θεωρητικά κατά σχεδόν απόλυτο ποσοστό, τον απειλεί στην κρυψώνα του. Κυριολεκτικά αυτή μπορεί είναι η περιγραφή ενός ελεύθερου σκοπευτή. 
Οι  Franz Ferdinand ονομάστηκαν από τον αρχιδούκα τη Αυστρίας, δηλ. από ένα άλογο κούρσας που είχε αυτό το όνομα. Αλλά το άλογο ονομάστηκε από τον Αυστριακό αριστοκράτη, που η δολοφονία του ήταν αφορμή να ξεκινήσει ο πιο απάνθρωπος πόλεμος που γνώρισε η ανθρωπότητα. Και τον αρχιδούκα τον σκότωσε ο ένας ελεύθερος σκοπευτής.  Και για έναν τέτοιο μιλάει μάλλον, το δεύτερο σινγκλ από το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ, το Take Me Out. Η δημιουργία των Alex Kapranos και Nicholas McCarthy, δεν είναι ακριβώς ξεκάθαρη ως προς  το λυρικό μέρος της και ερμηνείες είναι αρκετές.
Αυτό όμως που παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον είναι το βιντεοκλίπ του τραγουδιού. Ουσιαστικά είναι μάθημα εικαστικών ρευμάτων του μεσοπολέμου, αναμειγμένο με τον σουρεαλισμό των Monty Python. Η σκηνοθεσία του ανήκει στον Jonas Odell, αν και η ιδέα γι αυτό ήταν όλου του γκρουπ. Το στοιχείο του ντανταϊσμού ανακατεύεται με δισδιάστατες και τρισδιάστατες εικόνες, δημιουργώντας ένα νευρικό κολάζ από αυτές. Η βασική τους πηγή ήταν οι ταινίες του Busby Berkely, της δεκαετίας του '30, αλλά και οι σοβιετικές αφίσες που προπαγάνδιζαν το νέο κομμουνιστικό καθεστώς. Και αυτές ήταν το αποτέλεσμα του υπερβατικού στρουκτουραλισμού, που ανθούσε στην νέο-σύστατη Σοβιετική Ένωση. Ουσιαστικά ήταν η τύχη και ο δημιουργός του βιντεοκλίπ, που μπορούσε να πραγματοποιηθεί τέτοιο βίντεο, χωρίς το κόστος του να φτάσει δυσθεώρητα ύψη.
Το εξώφυλλο του σινγκλ είναι μια αντιγραφή του έργου του Rodchenko, "One-Sixth Part of the World". Το τραγούδι είχε συμμετοχή σχεδόν σε κάθε είδους εμπορική δραστηριότητα, που περιλαμβάνει μουσική επένδυση. 

 Jacek Maniakowski

Sóley

Ο βασικός κανόνας ενός πληροφοριολάγνου είναι να ερευνήσει και να εμβαθύνει σε κάτι, που επιμένει ένας φίλος σου να προβάλει. Και μετά από μια μικρή πρώτη έρευνα, όταν διαπιστώνεις ότι, αυτό το κάτι προέρχεται από την Ισλανδία, μια χώρα σχεδόν αυτόνομη πολιτισμικά και απλά τυπικά ανήκει στην Ευρώπη και στις Σκανδιναβικές χώρες. Αλλά πάνω απ' όλα έχει μια όμορφη μελωδία, τότε αποκτά ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Το πιο πρόσφατα κατοικήσιμο νησί, μουσικά είναι ευρεία γνωστό για την Björk Guðmundsdóttir ή καλύτερα σκέτο Björk. Ίσως σε οπαδούς της σκληρής μουσικής και για κάποια άλλα σχήματα. Αλλά η πρωτοπόρα σε πολλά θέματα, νησιώτικη χώρα  θέλει να γίνει μουσικομάνα και να τοποθετήσει τον εαυτό της στον μουσικό χάρτη.
Η πιο πρόσφατη απόδειξη για αυτό το εγχείρημα αποτελεί μια εξίσου παράξενη μουσική φυσιογνωμία με την προαναφερθείσα καλλιτέχνιδα, την Sóley Stefánsdóttir ή καλύτερα σκέτο Sóley. Μέσα πια στην τρίτη δεκαετία της ζωής της, η διοπτροφόρος πολυ-μουσικός, δεν ονειρευόταν από μικρή να τραγουδήσει ή να κάνει μουσική καριέρα, αλλά ακόμα περισσότερο, δεν πίστευε, ότι μπορούσε να τραγουδήσει. Η πρώτη μουσική της απόπειρα ήταν σε μια μουσική κολεκτίβα του  Sindri Már Sigfússon, τους Seabear, όπου κλήθηκε να τραγουδήσει. Ο Indie folk, Indie pop ήχος τους ταίριαξε με την φωνή της, που άρχισε με τον καιρό να λύνεται. 
Μετά από δύο άλμπουμ μαζί τους, το 2010 αποφάσισε να κάνει τα δικά της μουσικά βήματα. Και όπως αποδείχτηκε η απόφασή της ήταν και η σωστή. Με λιτό ήχο και μια γλυκύτητα στις συνθέσεις της, δάμασε τις νότες με τρόπο, που θυμίζει κάποιο παραμύθι με νεράιδες. Αν και η ίδια, όπως και η Björk, μοιάζει περισσότερο σαν κάτοικος της χώρα των ξωτικών, τα βήματα της έχουν σταθερά πατήματα. Και το πρώτο έγινε με ΕΡ Theater Island, που περιλάμβανε 6 τραγούδια. Αμέσως την επόμενη χρονιά, το 2011 κυκλοφόρησε και το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ το 'We Sink'. Πάντα με το ένδυμα της  Indie folk/Indie pop, δάμασε με τον πιο ήπιο τρόπο διάφορους ήχους και τους ταίριαξε αρμονικά με με τις νότες της. 
Σε γενικές γραμμές η μουσική της εκπέμπει ποίηση και μελωδία. Δυστυχώς οι ζωντανές τις εμφανίσεις είναι σπάνιες. Από το Φεβρουάριο του 2013 έχει μετακομίσει στο νέο της στούντιο και ετοιμάζει το νέο της άλμπουμ, πάντα στην πατρίδα της, ψάχνοντας για σουρεαλιστικές εικόνες και ότι πιο παράξενο για να μας ταξειδέψει με καινούργιες συνθέσεις σε κάποια καινούργια χώρα των ξωτικών. 

 Jacek Maniakowski