Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Pertti Kurikan Nimipäivät



"Δε θέλω να ζήσω σε εστία, δε θέλω να ζήσω σε ίδρυμα,
Το Kallioon είναι καλό και σε συναρπάζει, το Tolo είναι βαρετό
Το Kallioon πάντα θα σε συναρπάζει
Έχω ανάγκη λίγο σεβασμό και ποιότητα στη ζωή μου"
Τέσσερις Φιλανδοί, ο Pertti Kurikka, κιθαρίστας και συνθέτης-στιχουργός, ο Kari Aalto στα φωνητικά και στιχουργός, ο Sami Helle στο μπάσο και ο Toni Välitalo στα τύμπανα, υπό "φυσιολογικές" συνθήκες θα μπορούσαν να είναι, απλά, τέσσερις άνθρωποι που σχηματίσανε μία από τις αναρίθμητες μπάντες στον κόσμο. Στην περίπτωση των Pertti Kurikan Nimipäivät (Pertti Kurikan's Name Day) τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά... Ο Pertti, o Kari και ο Sami είναι με αυτισμό και ο Toni με σύνδρομο Down... Μέσος όρος ηλικίας; Τα 40. Πηγή έμπνευσης; Κάθε τι που προκαλεί οποιοδήποτε συναίσθημα στον κάθε έναν τους, κάθε τι που τους δυσκολεύει να προσαρμοστούν στην κοινωνία. Αποτέλεσμα; Μια punk μπάντα! Εξάλλου τι άλλο είναι το punk, παρά ατελείωτα σόλα που δεν καταλήγουν πουθενά, θυμωμένος, αδούλευτος ήχος και λιτός αλλά αντιδραστικός στίχος!
Ο Pertti, ένας μεσήλικας υπερευαίσθητος, που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, έχει μανία με... τις ραφές των ρούχων! Όπου βρεθεί και όπου σταθεί, αρπάζει το μανίκι του διπλανού του και εξετάζει, με προσοχή που σοκάρει, τις ενώσεις του υφάσματος! Ο Kari (lead vocals) αναφωνεί συχνά: "Πάλι μου επιτέθηκε το φίδι!" O Pertti κρατά ημερολόγιο  για να διοχετεύσει το θυμό του, όπως ο ίδιος δηλώνει. Και το ημερολόγιο αυτό γίνεται στίχος... Και στο στίχο προστίθεται η μουσική... Μουσική που, πολλές φορές, γράφει και ο ίδιος με δύσκολα riffs που μετά δε μπορεί να παίξει... Και όταν συμβαίνει αυτό, οι άλλοι τρεις του λένε: "Μην κλαις που δε μπορείς να το παίξεις. Μη γράφεις τόσο δύσκολο riffs". "Δεν κλαίω που δε μπορώ... Κλαίω από τιμή και για το rock 'n' roll" είναι η απάντηση και αυτό του δίνει έμπνευση για νέο στίχο: " ο Pertti είναι διανοητικά ανάπηρος, ο Pertti δεν πίνει καφέ, ο Pertti έχει εγκεφαλική παράλυση, ο Pertti δε μπορεί να κάνει disco party..." Όλα αυτά; Προσπαθώντας να παίξει το "στο τρελλάδικο μου δίνουν φαγητό για γουρούνια, το βουλώνω γιατί θα με μαχαιρώσουν... " Κάποτε αποπειράθηκε να πηδήξει από το συρμό του τραίνου όταν αυτό ήταν εν κινήσει. Κάποιος τον πλησίασε και του είπε πως δεν πρέπει να κάνει κακό στον εαυτό του και τότε το συνειδητοποίησε και σταμάτησε... αλλά παραλίγο να το κάνει. Δε χρειάζεται να πούμε ότι και αυτό το περιστατικό στάθηκε πηγή έμπνευσης για τραγούδι!
Λίγο πριν ξεκινήσουν για μία εμφάνιση σε τοπικό club ο Pertti  εξετάζει εξονυχιστικά, θα έλεγα, το ότι έχουν πάρει όλα τα απαραίτητα (όργανα, καλώδια, ενισχυτές, τους εαυτούς τους!) δημιουργώντας αντίδραση στους υπόλοιπους τέσσερις, συμπεριλαμβανομένου και του Kalle Pajamaa, manager του συγκροτήματος. Ο Pajamaa προσπαθεί να τον ηρεμήσει, διαβεβαιώνοντας πως όλα είναι τακτοποιημένα και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και ο Pertti  απαντά: "Δε θέλω να χρειαστεί να ξαναγυρίσω σπίτι απλά γιατί ξεχάσαμε να πάρουμε κάτι... βαριέμαι τη διαδρομή", τόσο απλά, τόσο φυσικά, τόσο αβίαστα...

Αγεφύρωτο και μόνιμο το κενό που νιώθει όταν πεθαίνει η μητέρα του στο νοσοκομείο το 1992 και κανείς δε φιλοτιμείται να του τηλεφωνήσει και να του το ανακοινώσει. Μαθαίνει τυχαία πως ήδη έχει ταφεί όταν καλεί ο ίδιος, μέρες αργότερα από το συμβάν, για να της μιλήσει. Περιστατικό που δεν έχει ξεπεράσει ποτέ και κλαίει ακόμα όταν το διηγείται, έστω και μετά από 21 χρόνια.
Ο Kari λέει "Μου έλειψες" και η Sirkka απαντά "Σε πιστεύω". Αυτό γίνεται στη δεύτερη συνάντησή τους καθώς τις κρατά το χέρι και σχηματίζοντας στο μυαλό του στίχους για ένα ακόμα τραγούδι: "Η αγάπη είναι τέλεια, φοβερή, φανταστική. Οι γυναίκες είναι υπέροχες, όμορφες, εκπληκτικές όταν έχουν καλή διάθεση. Όταν η διάθεσή τους δεν είναι καλή, δε μπορείς να τους μιλήσεις, ούτε να κάνεις κάτι μαζί τους." Συνδυασμός ενός νέου έρωτα που θα καταλήξει σε αρραβώνα και συμβίωση με την εμπειρία των σύντομων προηγούμενων σχέσεών του. Ο Kari πιστεύει για τη Sirkka, μια αθλήτρια του τζούντο με επίσης νοητική υστέρηση, πως είναι ένας καλός άνθρωπος και θέλει να την παντρευτεί, εξάλλου ο καθένας έχει δικαίωμα να αποφασίζει πού και πώς θέλει να ζήσει, όπως ο ίδιος δηλώνει.
Η σχέση του Kari και του Sami βρίσκεται μόνιμα στην κόψη του ξυραφιού. Κλασσικό παράδειγμα του "εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε"! Ακόμα και τη στιγμή που χρειάζεται να πάνε μαζί για pendicure ο Kari αντιδρά, τραγουδώντας με οργή "They  always force me... I don't understand..." και καθώς ο Sami  αδιαφορεί και τον αφήνει μόνο του καταλήγουν να βρίσκονται μαζί στο Ινστιτούτο καλλωπισμού, απολαμβάνοντας ένα απολαυστικό pendicure, ακόμα ένα συμβάν που, φυσικά, οδηγεί σε δημιουργία τραγουδιού.
Ο Sami έχει πολιτικές ανησυχίες. Παραβρέθηκε σε ομιλία της τότε πρωθυπουργού Mari Kiviniemi , αρχηγό του Κεντρώου Κόμματος, λίγο πριν τις εκλογές του 2011 στη Φιλανδία, δηλώνοντας εθελοντής στην προεκλογική της καμπάνια και καλώντας την, παράλληλα, σε συναυλία που ετοίμαζαν στο Semifinal Club! Λίγο αργότερα και αφού από πρώτο κόμμα κατέληξε τέταρτη πολιτική δύναμη στη Φιλανδία η παράταξή της, ο Sami έκλαψε, στενοχωρημένος για το αποτέλεσμα. Ο Sami... ένας ψηλός ευτραφής άντρας, με τεράστιες παλάμες, δηλώνει πως δε θέλει να γίνει πατέρας όταν ο Kari Aalto του ζητά να του δείξει στον Η/Υ πώς γίνονται τα παιδιά. Άποψη ή συνειδητοποίηση διαφορετικότητας και επιθυμίας μη διαιώνισης αυτής;
Ο Tomi, ξεχωριστός, καθώς είναι αυτός με το σύνδρομο Down, είναι ιδιαίτερα συναισθηματικός. Όταν οι γονείς του τού προτείνουν να μετακομίσει σε ειδική εστία, αρνείται, δηλώνοντας πως αυτό θα συμβεί μόνο όταν πεθάνουν. Όταν με τα πολλά πείθεται τουλάχιστον να ρίξει μια ματιά, συναντά τη Lisa, μια κοπέλα που ήδη είχε γνωρίσει και έμενε στην εστία. Είναι χαρούμενος, της δίνει και δώρο, την αγκαλιάζει, του γεννιέται αγάπη για το τραγούδι, απόρροια της αγάπης του για τη Lisa... μέχρι που εμφανίζεται το αγόρι της, ο Mika με τον οποίο είναι πολύ ερωτευμένη. Απογοητευμένος ο Tomi αναρωτιέται γιατί να τον φιλήσει τότε η κοπέλα αφού "τα'χει" με άλλον και να... ένα ακόμα τραγούδι ξεφυτρώνει. Ένα πονεμένο τραγούδι για ένα αγόρι που περιμένει μόνο και το κορίτσι δεν εμφανίστηκε... Για άλλη μια φορά ο ανεκπλήρωτος έρωτας εκτονώνεται μέσα από τη μουσική και ο Tomi, εκτός από drummer, γίνεται και συνθέτης! 
Το πρώτο τους βινύλιο τους αποστέλλεται στο σπίτι και γεννά ενθουσιασμό και χαρά! Παραγωγός εταιρία η Red Lounge Record, χρονιά κυκλοφορίας το 2010 και έναυσμα ανοδικής πορείας, όχι μόνο στη Φιλανδία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από κει που εμφανίζονταν μόνο σε ιδρύματα και μπαρ με θαμώνες ανθρώπους με νοητική υστέρηση, έφτασαν να παραστούν σε επίσημη εκδήλωση του νυν πρωθυπουργού της Φιλανδίας, Jyrki Tapani Katainen.
Πριν λίγες μέρες επέστρεψαν από ένα μεγάλο event μουσικής κινηματογράφου στο Austin του Texas και για τους επόμενους τέσσερις μήνες έχουν μόνο δύο ελεύθερα Σαββατοκύριακα, τα υπόλοιπα είναι ήδη κλεισμένες εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο. Αρνήθηκαν να εμφανιστούν στη Μόσχα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φυλάκιση των Pussy Riot και το επίμαχο τραγούδι τους Mother of God, Chase Putin Away.
Όλη αυτή η πορεία ώθησε τους Jukka Kärkkäinen και J-P Passi να ασχοληθούν με τις ζωές των Pertti Kurikan Nimipäivät και τη δράση τους. Έτσι γυρίστηκε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο The Punk Syndrome, το 2012, το οποίο έχει ήδη παρουσιαστεί σε 50 festivals και έχει κατακτήσει πάνω από δέκα διακρίσεις, με τελευταία αυτή στο Austin, παρουσία και του ιδίου του συγκροτήματος. Ένα budget 500.000 ευρώ, τρεις εταιρίες παραγωγής και 18 μήνες δουλειάς προβάλλονται σήμερα το βράδυ, στις 11, από το 15ο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
"Πάντα θα είμαστε Νο 1 στη Φιλανδία και σ' όλον τον κόσμο, οι καλύτεροι, τουλάχιστον έτσι νομίζουμε εμείς. Αν βρεθείτε στη γειτονιά, ελάτε να μας δείτε, δε θα απογοητευθείτε" είναι το μότο τους!
Κι ενώ πολλοί επιλέγουν την "ασφαλή" οδό με τα εμπορικά πιασάρικα ακούσματα, οι PKN, άτομα διανοητικά καθυστερημένα, με αναπηρία ή όπως αλλιώς θέλετε, επαναστατούν ενάντια στο mainstream! Τα συμπεράσματα... δικά σας...

Μαρία Αναστασοπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου